Прадзім’я холад адчуваю на спіне.
Жыццё — на ім жа ўшчэнт падсечаным суку.
Ніхто мне ў вочы з цеплынёй не зазірне
І не працягне ратавальную руку.
Я толькі ў снах сваіх —
Дзяцюк, юнак, дзіця,
Вышэй жыцця магу узняцца на крыло.
Прачнуся — і адразу прывіднасць жыцця
Халодным ценем наплывае на святло.
Трава — не тое, што над ёй магутны дуб,
Але ж праз час і дуб ляжыць вунь на траве.
Жыццё — складаны механізм,
А я ў ім — шруб,
Ды механізм, лічы, аджыў, а шруб жыве.