Я ў вёску еду,
як на свята,
Там родны кут,
там мой Парнас.
Я ў вёску еду,
як да кáта —
Там рве душу
мінулы час.
Там раняць сэрца успаміны,
Абліччы родных, галасы,
Там з ссірацелае хаціны —
Знямелы сум —
на ўсе часы.
Пакінулі
хаціну святы —
Дзе ўсе? —
пытае кожны кут...
Я — пасярод
бацькоўскай хаты,
Я — быццам нейкі
прывід тут.