Застаўся тлумны горад за спіной,
Ні ў чым не вінаваты,
Ды нямілы.
І вось я з ёю і яна са мной
Сядзіба —
Хата, сад і плот пахілы.
Зіхцяць далёкіх зорачак агні,
Загадкава,
Прывабна,
Безупынку.
Таемная чароўнасць цішыні
Трымае маё сэрца у абдымку.
Стаю зачараваны...
Мой ты Бог!
Якая прыгажосць, нібыта сніцца!
І ўсё ж ступаю ў хату праз парог,
Каб з ёю прывітацца,
Пакланіцца.