Год імклівых вадзіца
Родных знесла ў нябыт...
Да каго прытуліцца?
З кім цяпер падзяліцца
Незлічонасцю крыўд?
Крыўды, поўныя болю,
Горкім дзёгцем ў жыцці.
Родным ўсім праз нядолю.
Давялося прайсці.
І ў вайну гаравалі,
Ўсе глынулі бяды.
І капейкі страсалі
Па жыцці ў сацгады.
Спрацаваліся кожны,
Штось усё ж набылі —
Жыць, здавалася б, можна,
Ды няма ўжо калі.
Кожны шчыра й сумленна
Да канца крыж свой нёс.
Ды жыццё праз калена
Гнула кожнага лёс.
Давялося да Бога,
Ў іншы свет ім ісці.
Значна меней святога
Стала ў жорсткім жыцці.
Ах, ты лёс мой, атрута!
І мяне долу гне.
Ўся бязлітасць пакутаў —
Як апошняму, мне.
Нам гады лёсы крэсляць
Без ніякіх умоў...
Цяжка бачыць мне дзесяць
Надмагільных крыжоў.