Што вам магу сказаць я
пры сустрэчы,
Я вам — і невядомы,
і чужы?..
Сказаць агульна —
значыць, час скамечыць,
Душой не дакрануцца да душы.
Чым вас магу я
пры сустрэчы ўразіць,
Я вас — звычайны,
адпіхнуты ў кут?
Сказаць вам, што жыццё
дажынкі ладзіць —
Ці ж гэта толькі
для мяне прысуд?
Аб чым маглі б мы
пры сустрэчы марыць?..
Я мару быць патрэбным вам.
А вы?
Я мару неба лёсу не захмарыць,
Свайго і не свайго —
пакуль жывы.
Сказаць я вельмі многа
быў гатовы,
І шмат сказаў —
і ў вочы, і ў спіну.
А вось да душ не даляталі словы,
На жаль...
Нібыта біліся ў сцяну.
Ды я і сам,
у жыццятлуме спешным
І слухаў шмат,
а не пачуў усіх,
Таму, напэўна,
што не быў бязгрэшным,
Хоць быў далёка ад усіх інтрыг.
Нам кожны б дзень,
і кожнае імгненне
Збліжэнне нашых душаў святкаваць.
Прыйшло б тады ўзаемаразуменне,
І адышло б:
«Што я магу сказаць?..»