Наконт пітва
Вядомая братва
Запхне мяне за пасак
Адной левай.
І тым не менш,
Я буду вельмі рады,
Па-дылетантску
Даць свае парады.
*
Не піце вы —
Няхай яго магіла,
«Чарніла»
Яго гатуюць,
(У штаны б ім солі)
Абы з чаго,
А цэны аж да столі.
Было калісьці!!!
«Фаусты», «Буслы»
Ці «Сонцадары»
Упрыгожвалі сталы.
Я памятую —
«Сонцадар» з «Буслом»
З прыемнасцю
Піліся за вуглом.
Было яшчэ тады
За рубель два —
О, маць!
Яно пілося,
Як за рубель пяць.
А сёння што?
«Чарніла», як бурда —
Не піце, спадары ці... гаспада!
Што да гарэлкі —
Вадкасць не благая,
Адно благое ў ёй —
Цана кусае.
Кан’як...
Што ж у бутэльцы той?
Загадка.
Яго і выпіць хочацца,
І гадка,
Бо кан’які, у большасці,
Падробка,
Глынуў кілішак
І — амінь, і — кропка.
Кан’як, нібы
Прыгожая суседка,
Прыцягвае ён,
Вабіць этыкеткай.
І нават, калі купіце нармальны,
Не піце той кан’як,
Хоць натуральны.
І не таму,
Што пахне ён клапамі,
Кан’як — не сябар нам,
Мяркуйце самі —
Калі, як кажуць,
Гэты плод укусіш,
Штаны апошнія
Закласці мусіш.
Лікёр —
Як з цукрам чай,
Відаць здалёку.
Яго ці піў, ці не —
Не ў водным воку.
А ром гарчыць,
Як жонка пасля шлюбу.
Ды ну яго, той ром
І тую Кубу.
Шампанскае —
Для форсу, для паказу.
Туды, ў яго
Напампавалі газу.
Увесь той шык,
Што срэбная галоўка,
Была даўней
Не горшай газіроўка.
Капейка — без сіропа,
Тры — з сіропам,
Далёка да яе
Усім Еўропам.
А вось да самагонкі
Я з павагай,
А як духмяна пахне
Бочка з брагай.
Пад ёй агонь гарыць
Пасалавела.
За брагай сочыш,
Каб не падгарэла.
Затым — кап... кап...
Па кроплі, не цячэ.
А як пяршак
Бадзёрыць і пячэ!
Ад самагонкі
Не баляць галовы,
Адна праблема ёсць,
Каб участковы
Не ўнюхаў,
Гэты баль не сапсаваў
І барматуху
Не канфіскаваў...
Ну, вось і ўсё,
Заканчваю тыраду,
Галоўнае — не піце да упаду,
А як вучыў калісьці Нэру —
Піце ў меру.
Бывайце ўсе!
Ну а цяпер, пайшоў я,
Калі што ёсць —
Глыніце на здароўе.