Сядзелі дзед і дзед на лаўцы —
двое.
Адзін сказаў:
— Вясна ўжо на двары...
— Вясна прыйшла?
А што гэта такое?
У першага спытаў другі стары.
— Ты што, вясны не ведаеш?
— Забыўся...
Калісьці ведаў, а цяпер вось — не.
Тут першы дзед
ледзь з лаўкі не зваліўся:
— Ці ты здурнеў?
Ці гэта сніцца мне?
— Дык, можа, нагадаеш, растлумачыш? —
Да першага звяртаецца другі.
— Вясна тады,
калі ты дзеўчын бачыш,
Танюткі стан,
дзве стройныя нагі.
Калі, струхнелых нас,
іх вусны вабяць...
— А жонкі як?
Якая ім цана?
— Ды жонкі яшчэ горай нас абабяць,
Там, побач з імі,—
восень, не вясна.
Раптоўна дзед другі
спыніў гамонку:
— Памог ты!
Дзякуй!
Успаміны п’ю!
Пайду я лепш дамоў,
зірну на жонку,
Хай восень там убачу — ды сваю.