Вунь, вогнішча гарыць яскрава,
Шугае жар, ды што з таго,
Калі налева і направа
Ані душы каля яго.
І хоць агонь гарэў без спешкі,
Фарсіста, ад жыцця ў баку,
Ён дагарэў — і галавешкі
Астылі, нават ні дымку.
Гару і я самааддана,
Ды час мне ў твар сказаў і ўслых:
«Гарэць самому не складана,
Ты запалі сабой другіх».