Ну й нажыў сабе ён пару —
Ні сабе, ні людзям.
Даў жа лёс яму пачвару,
Ўсё «налева» блудзе.
Гулённая сцярвоціна,
Гадота-ванітоціна.
Ён яе выхоўваў слоўмі,
Перакоўваў сорамам.
Бабы ж мысляць не галоўмі,
А інакшым органам.
Ах вы, племя... ёвае,
Семя чарцюковае.
Кажуць, загуляў мужчына —
Жонка вінаватая.
Ну а тут, што за прычына?
Што за тайна клятая?
Лепш, чым тут разгадваць,
На сябе паглядваць.