Стогне вецер, як шалёны,
I iмчыцца дзiкiм лётам.
А адкуль? Напэўна, з зоны,
З той, што за калючым дротам.
Ой, пабачыў ён, пабачыў,
А прывыкнуць немагчыма —
Вёскi, гарады i дачы
Зеўраюць мёртвымi вачыма.
Подых атамнага века,
Жах чарнобыльскай навалы —
Нi душы, нi чалавека,
Толькi цень бяды трывалы.
Вось чаму з мясцiн тых клятых
Вецер з жахам прэч iмчыцца —
I нясе ён горыч страты
I... гарачыя «часцiцы».