Ах, мой стол, драўляны стол,
Стол мой самаробны,
I цябе знявечыў дол —
Стаў ты, стол, жалобны.
За табой сядзелі ўсе,
З намі — мама, тата...
Ведаў я, што прынясе
Лёс жалобу ў хату.
Але думкі тыя гнаў,
Зберагаў пяшчоту...
Час настаў, і я спазнаў
Страту, адзіноту.
Да мінулага — сцяна,
Стол не ў радасць болей.
Чарку п’ю, але яна
Горкая ад болю.