І хто прыдумаў Страшны Суд у Бога?
Каго ён напужае, гэты жуд?
Чаго ў труне баяцца? Анічога!
Я згодны «там» — хоць кожны дзень пад суд.
О, каб ён быў! Той суд не быў бы лішні!
Ляцеў бы пух і прах з душы крывой.
З дурных галоў кароны б зняў Ўсявышні,
А ў некаторых — разам з галавой.
Падняў бы Страшны Суд усіх на вілы,
Хто на зямлі ганебны суд вяршыў.
І мне ўваліў бы Бог, абсек бы крылы —
Які з мяне анёл, калі грашыў?
Караў бы ён, на таленты няўклюдных,
А вось да славы — спрытных, крыкуноў.
Судзіў бы ён так званых непадсудных
І ўсіх прыстасаванцаў-лізуноў.
Ды ну яго, той суд недасягальны,
На жаль, ніколі нам не стаць прад ім.
Ёсць на зямлі свой Страшны Суд — рэальны,
Перад якім мы кожны дзень стаім.
Дарэмны пакаянні і маленні,
Ён непадкупны, як няспынны час —
Найвысшы суд — суд нашага сумлення —
Ён і прысуд, і камертон для нас.
Ён вочы ў вочы — і не адкруціцца,
І ад яго не кінешся наўцёк.
Асцерагае ён уніз каціцца,
Дапамагае не хіснуцца ў бок.
Хістаемся і коцімся, бывае,
Тады ў душу змяёю змрок паўзе,
Баліць душа — калі яна жывая,
Не спіць сумленне — дзень і ноч грызе.
Не праўда, што насільнік ці забойца
Спакойна спіць — маўляў, пры чым я тут?
Хоць перад смерцю ён Святую Тройцу
Успомніць — над сабой учыніць суд.
Яго сумленне прыме лік іконы
І пакаяннем сэрца закране.
Так, можна абмінуць суды, законы,
А вось сябе ніхто не абміне.