Больш страшнага не маюць звера
Палі, лясы,
Чым чалавека-бракан’ера
Ва ўсе часы.
Сябе ён лічыць незалежным
Ад забарон.
Кіруецца нутром драпежным
Заўсёды ён.
Забойствуе ён, і з-пад фараў,
Начэй не спіць.
З сумлення кроў сваіх ахвяраў
Яму не змыць.
Яму лютуецца з ахвотай
Заўжды й цяпер.
Зноў цісне на курок употай
Звер-бракан’ер.