Напрыканцы мой аптымізм імунны,
Жыццё маё, яно вось-вось міне.
Шукаю я ў душы такія струны,
Якія ажывілі б сэрца мне.
Якія б схаланулі жыватворна
Ўсё тое, што да сёння сэрцам п’ю,
Што колісь запаліла ў небе зорным
І зорку пуцяводную маю.
Яна вядзе мяне! Яна не згасла!
І з ёю я душою не сляпы.
І вяжа ўзнёслых думак перавясла
Паэмы й вершы ў творчыя снапы.
Я, марыцца, не знікну назаўсёды
У вечнасці, у тлумных год слаце,
Бо зерне слоў узнёслых дасць усходы
І ў глебе часу творча прарасце.
Узрушце свет, душы бяссоннай струны,
Свет, мной пражытых год, ён не чужы,
Каб іх адчуў я блазнюкова-юны
І сталы, і цяпер вось — на мяжы.