Мы кожны, паасобку пуд свой солі
З’ядалі ў абасобленай цішы.
Ніхто не пацікавіўся ніколі,
Што ў маім сэрцы, што нашу ў душы.
Не вельмі лез і я ў чужыя душы,
Бывала, жыў не сэрцам, галавой.
Ў такім вось узаемараўнадушшы
Зжываем век напружаны мы свой.
І раптам...
Гэта ўсё часцей бывае,
«Нагамі ўперад» прэч ідуць сябры.
І разумееш — іх душа жывая
Тваю душу ніколі не спаткае,
Каб боль раскрыць свой у жыцці-віры.