Карова як карова — нагі чатыры, вымя,
Хвост, капыты і вушы, ды рогі побач з імі.
Скубе траву і раптам — захлюпала па глебе:
Прыспічыла карове, прабачце, па патрэбе.
Скажыце, у якія мінулыя эпохі
Цікавіла кагосьці такое ну хоць трохі?
А сёння за каровай сачылі вочы пільна
Тых дачнікаў сучасных,
Што тут стаялі шчыльна.
Яшчэ не даляцела і першая «аладка»,
Як пачалася звалка, як закіпела звадка:
— Я першы быў!
— Хваробу! Я першая сачыла!
— Куды ты цягнеш рукі?
— Куды ты сунеш рыла?
— Мне трэба пад капусту!
— А мне і пад цыбулю!
— Ты ж адарвеш мне вушы!
— Ты ж мне падраў кашулю!
...Нас гэткімі зрабілі і ўжо не перайначыць —
І сорамна карове такое чуць і бачыць.