Ссохла яблынька у садзе,
Замінае, муліць вочы.
Гаспадарлівы Уладзя
Неяк даць ёй рады хоча.
Цюкнуў раз-другі сякерай,
А яна назад з адксокам.
Ўладзя хмыкнуў: — Во халера!
Ад жалеза недалёка.
Трэба йсці да Анатоля,
Праўда, ён «не прасыхае»,
Кавырсоўшчык, ды затое,
Ён пілу з маторам мае.
— Слухай, Анатолька-братка,—
Да суседа Ўладзя слёзна,—
Ссохла яблынька ля хаткі,
Зрэж яе ты, калі можна.
Анатоль прамовіў важка:
— Ну а мне якая плата?
— Як заўжды, гарэлкі пляшка.
— Што ты, Ўладзя! Малавата!
Я ж яе не толькі зрэжу,
Й на паленцы распілую,
План, як кажуць, апярэджу,
Бачу працу не малую...
Ўладзя ўспомніў, як сякерай
Секануў, бы па жалезе.
— Згодны!
Пі бязмернай мерай!
Пад завязку, колькі ўлезе!
Анатоль бензапілою
Яблыньку зваліў у садзе,
Хутка разабраўся з ёю.
Потым — самае святое,
Колькі лезла, ліў Уладзя.
*
Апрытомнеўшы назаўтра,
Анатоль ледзь-ледзь падняўся.
Ўспамінаць пачаў упарта,
Дзе учора так набраўся.
— Во галоўка — розум ззадзі! —
Ўспомніць Анатоль спрабуе.—
Я ж учора у Уладзі
Быў, дапамагаў яму я.
Але што рабіў?..
Забыта!
Анатоль ажно злуецца.
— Я ж з пілой хадзіў, нібыта,
Нешта пілаваў, здаецца.
Га!
Успомніў!
Дзякуй Богу!
Зрэзай яблыньку старанна.
Гэта ж ён за дапамогу
Захмяліў мне лыч пашанна...—
Ён не памятаў, якая
Яблынька была учора,
Ці сухая, ці жывая —
Анатолю мала гора.
— За адну ён шчодра шкаліць,—
Думаецца Анатолю,—
Колькі ж ён тады адваліць,
Калі зрэжу яблынь болей?
Пэўна, будзе доўга дзячыць
І гарэлкай, і пашанай.
Калі працу маю ўбачыць —
Свой садок распілаваны.
І, пілу схапіўшы жвава,
Ён падаўся да суседа.
Праца — гэта ж не забава,
Сад ён зрэзаў да абеда.
Дзе быў сад — амаль што поле
Выглядала плехам горкім.
Ў кучы ён пасцягваў голле,
Цуркі склад асобна, горкай.
Бедны Ўладзя, пасля працы,
Не пазнаў сваю сядзібу,
Пні й пустэча — сумна хатцы,
Валасы ўзняліся дыба.
Анатоль — настрой цудоўны,
Тут як тут — якое гора?
— Налівай, сусед, па поўнай,
Пад завязку, як і ўчора!
Ты зірні, зірні, Уладзя,
Як прыбраў тваю зямельку!
Я, брат, пры любой уладзе
Захаўтуру на бутэльку.