Мы штогод у жыцці
ўспамінаем радзей і радзей,
Што зямля нас і корміць,
і поіць ад веку у век,
Што зямля нам не служка,
шар Зямны не уласнасць людзей,
Што на ёй —
кропля ў моры жыцця чалавек.
Што ў жыцці чалавек —
над прыродай не злосны асілак,
Ён зямлі не ўладар,
а дзіця, а часцінка яе.
Чалавецтва зрабіла памылку —
памылку памылак,
Як вампір той, што кроў
парадзіхіну п’е.
Шар Зямны не пацерпіць далей
чалавека-пралазу,
Зменіць літасць на кару,
якую абрыне на нас.
Ой, прыцягне зямля
За вар’яцтва людзей да адказу!
Не міне прагавітых людзей
Судны час!