Мара плакала ў падушку,
Як гарох той пры дарозе,
Бо шукаю я Жар-птушку —
Ветра ў полі, нітку ў стозе.
Вось і сёння, як заўсёды,
Адштурхнуў журбу-нуду,
Не пабег ад непагоды,
А насустрач ёй іду.
Шэрасць золкая наўкола,
Вецер свішча безгаловы,
Бліскавіца распарола
Небасхіл на дзве паловы.
Я — ніжэй на вочы «фетру»,
Ўверх каўнер у паліто.
Акрамя дажджу і ветру
Не сустрэў мяне ніхто.
Хоць, відаць, сваю я мару
Перажыў і перарос,
Я за ёю борзда шпару —
І увагі нуль на хмару,
Што сячэ мне ў твар наўскос.
Прагну дзіўнае заўважыць,
Погляд «мацае» абшары.
Дзякуй Богу, што міражыць
Мара скрозь нязбыўнасць мары.