Што ж ты, вёсачка мая,
Ў безгалоссі тонеш?
Змова ці віна чыя?
Болем нас палоніш.
Не выходзяць сустракаць
Хлопцы — рукі ў бокі.
Спеў дзявочых не чуваць,
Толькі сум глыбокі.
Ні жанчынак гаваркіх,
Ні мужчынскіх «сходак».
Быў асобай кожны з іх,
Кожны — самародак.
Тое ўсё пайшло на злом,
Паліць сэрца роздум.
Сёння — ў кожнага дыплом,
Ён — яшчэ не розум.