Прыліў быў шумны, яркі, гаманлівы,
І сэрца унісоніла з прылівам.
Я ў шумны час прыліва быў шчаслівы,
Адораны быў шчодра гэтым дзівам.
О як ўсё канчаецца імгненна
І сёння гэта мне, на жаль вядома —
На скронях засталася хваляў пена,
Ад хваляў часу засталася стома.
Прыліў адвіраваў вясёлы, тлумны,
Быццам прыход вясны, як вецер вольны.
І вось ужо адліў пачаўся сумны
І цягне за сабой мяне няўмольна.