Мы ідзём па слядах
папярэднікаў продкаў, пра-продкаў,
Па памылках чужых,
пакідаем свае за сабой.
Ад памылак памылкі — быццам
антыпамылкавы сродак,
Мы ж іх плодзім і брудзім
стагоддзі такою сяўбой.
Нездарма кажуць — тое сажнеш,
што пасеяна будзе,
У будынак без вокнаў не трапляе
ад сонца святло.
І адкуль столькі зла на зямлі,
шчыра дзівяцца людзі.
Сапраўды, шмат яго,
у дадатак — муціруе зло.
І адкуль столькі зла?
Кожны лічыць сябе бездакорным.
А, між тым, зазірніце
на нашы і продкаў клады —
Помнік кожны і крыж падмагільны
зеўруць колерам чорным,
Сумны сімвал стваральнікам...
і прыжыццёвай бяды.
Сярод белых слядоў,
хоць адзін хтосьці чорны пакіне
На здаровай тканіне жыцця —
іх мільёны на жаль з веку ў век.
І дабро непазбежна
пад чорнай стаптанасцю гіне —
Вось ён, носьбіт дабра —
і не толькі дабра, чалавек.
Мы не суддзі сабе,
непрымальнае гэта суседства,
Быць суддзёй і падсудным,
і пры тым, у асобе адной,
Быць анёлам і д’яблам —
і ў гэтым галоўнае бедства,
Што няма вінаватых
там, дзе стогне жыццё пад віной.