Быль
Стаяў наўскраі лесу дуб
З бярозаю ў абдым.
Такі вось незвычайны шлюб —
Няхай жа шчасціць ім.
Над імі хуткі час мінаў,
Прад імі з траў дыван
Ён моцным голлем абдымаў
Яе бялёсы стан.
Жылося смела побач ім,
Жыццё — вялікі цуд.
О колькі вёснаў, колькі зім
Яны сустрэлі тут.
І падаваўся ім таму
З гадоў бясконцых свет.
Ён ёй шаптаў, яна яму,
Аб чым — для нас сакрэт.
Тут ім зайздросцілі усе,
Лес сталы й маладняк.
Ды, часам, час бяду нясе,
А ратавацца як?
Раўнулі на увесь абшар
І бура, й перуны —
Стыхіі прынялі удар
Пярвей за ўсіх яны.
Не утрымалі карані
Гаспадароў сваіх.
Жыццё ім адлічыла дні
Пароўну, на дваіх.
Яны і ўпалі, як раслі,
Бяроза й волат дуб.
Ляжалі побач на зямлі —
Такі вось сумны шлюб.