З чужых мазгоў
мы пішам свой дыктант,
Мы п’ём і п’ём
самападмана чашу.
Мы ў бессмяротнасць верым,
Але Кант
Сказаў, што ўсё смяротна,
Апроч часу.
І стала менш
утульна на зямлі,
Бо хутка давядзецца
скласці рукі,
Як тыя, хто
сваё ўжо аджылі,
Без Кантавых
Страшылак і навукі.
Каму патрэбна
твая праўда, Кант?
Я жыў больш-менш
Дагэтуль бесклапотна,
А колішні філосаф-дылетант
Пазбавіў нас
надзеі ў бессмяротнасць.