Як сонца хіліцца
да захаду,
І дзённы прыціхае тлум,
Душой да разважання я брыду,
А разважанне —
Родзіць сум.
Чаму увечары сумуецца
Заглыблена —
Ну хоць крычы?
Ці не таму,
што штосьці чуецца
Непрадказальнае з начы?
Дык гэта вечар —
дня патыліца...
Ды іншае заўважыў я —
Калі жыццё
да скону хіліцца,
Тады сумуецца ўдвая.