Душыць дум перавясла
Горла стомленых дзён:
Хоць бы зорка не згасла —
Маёй творчасці плён.
Мушу несці ў дарогу
Ўвесь свой лёс на гарбе.
Мне бы злосць у падмогу
На самога сябе.
І бязлітаснасць духу,
І душы бізуны.
Для далейшага руху
Ой, згадзяцца яны.
Шкадаваў сябе мала,
А цяпер — менш таго.
Ўсё жыццё супадала
З рытмам сэрца майго.
Ад няўдач маіх — горка,
Сёння ўдачы — радзей.
Не згасай, мая зорка,
Над дарогай надзей.