Я ўчора збудаваў
са слоў палац цудоўны,
А сёння...
Новым словам разбурыў.
Хтось скажа пра мяне:
— Які непаслядоўны!
Навошта ж ты
нам галаву дурыў?.. —
Вунь плотнік дом будуе,
здаецца, спраўна, гладка,
Давёў яго да крокваў,
Раптам — глядзь!
То не да сонца «твар»,
то нізкая асадка,
Нязграбны нейкі...
Перабудаваць!
Ці вунь мастак, які
амбіцыі адкінуў,
Па-новаму зірнуў
на свой «шэдэўр».
І, як лічыў раней ён,
лепшую карціну
Старанна
Перапісвае цяпер.
Дынаміка і рýх жыцця —
супраць Пракруста,
Ўсіх мераў
Адной меркаю які.
Мяняюцца ў людзей
і погляды, і густы —
Было так,
Ёсць
І будзе праз вякі.
Паэту, як і ўсім,
мяняцца уласціва,
Пад ціскам часу
І другога «Я».
Мяняецца вакол наш свет,
таму не дзіва,
Што творчасць —
не статычная мая.
1 Пракруст — міфалагічны антыгерой.