Вядома, што бліжэйшы сусед нярэдка бывае больш блізкім па жыцці, чым сваякі.
Да каго чалавек найперш кідаецца за дапамогай, за парадай, калі здараюцца нейкія непрадбачаныя праблемы? Да суседа! З кім сустракаецца амаль штодзённа? З суседам!
Вось і Параска, збіраючыся вясной адсеяцца, падалася з просьбай да суседа.
— Міхалка, суседзе, дыскані ты мне зямлю пад грады. Месца новае, дзірваннае — амаль цаліна. Учора пасля працы ткнулася туды з рыдлёўкай, сёння — сярэдзіну не чую, рукі адвальваюцца...
Міхалка працаваў на трактары, да якога можна пачапіць плуг, барану, культыватар з дыскамі.
Параска бачыла, як Міхалка кожны год — вясной і восенню — дыскаваў сваю зямлю перад сяўбой і пасля збору ўраджая. Зямля пасля такой працэдуры робіцца як пярына.
Жанчына, магчыма, і не пайшла б на паклон да суседа, але новая, невыпрацаваная зямля патрабавала шмат фізічных намаганняў. А рукі ў чалавека толькі дзве на безліч рознай работы.
Міхалка ўважліва выслухаў суседку і даў згоду:
— Чакай! Днямі ўзрушу твой дзірван. Рыхтуй... сама ведаеш што.
Параска, ды і ўсе суседзі Міхалкі, ведалі гэта яго «што». Ён кожны дзень пасля працы, як кажуць, не прасыхаў. Бывала і з-за руля выкульваўся «падшафэ».
Чакала Параска, чакала дзень, тыдзень, а клопат яе, па-ранейшаму з ёй.
Гукнула яна аднойчы праз плот суседа, а той толькі рукой махнуў:
— Буду! Буду! Нікуды не ўцячэ твой дзірван! Ці ж табе гарыць?!
А ў Параскі сапраўды гарэла душа. Суседзі даўно адсеяліся, а яе зямля «гуляе» ўхаластую.
Не дачакаўшыся суседавай ласкі, жанчына сабралася з сіламі, ператрэсла віламі дзірваннае карэнне і адсеялася па поўнай. І морквачку, і бурачкі, і цыбульку, і фасольку, і розную неабходную драбязу — салату, кроп ды радыску.
Выпрастала гаспадыня спіну і з палёгкай уздыхнула:
— Ад чужой ласкі не з’ясі каўбаскі, а праз свае рукі наядуцца і ўнукі.
Прайшло некалькі дзён, Параска пераключылася на іншыя клопаты і пачала забывацца на дзірванную эпапею.
Але аднойчы пад вечар пачула напружанае гудзенне трактара на сваёй сядзібе.
Параска куляй выскачыла з хаты і з жахам убачыла, як «Беларус» з прычэпленым культыватарам дыскуе яе адсеяныя і зпарадкаваныя грады.
Яна з усяе моцы закрычала:
— Стой, вар’ят ты гэтакі! Спыніся!
Але Міхалка заліхвацкі выпісваў васьмёркі і развароты, «узрушваючы дзірван».
Убачыўшы гаспадыню, ён «выкуліўся» з-за руля і з гонарам паказаў на знішчаную Параскіну працу.
— Ну як?!
Параска, стрымліваючы слёзы, выдыхнула:
— Злыдзень ты, злыдзень!..
Яна абяссілена падалася дадому шукаць новае насенне, а збянтэжаны і падпіты Міхалка ніяк не мог зразумець, чаму за такое яго старанне, ён атрымаў не тое, чаго чакаў?
— Вось і рабі людзям ласку, — выдыхнуў ён.
Сеў у трактар і паехаў шукаць, каму б яшчэ узрушыць грады.