Вы да мяне не можаце прыйсці,
Дарэмна я чакаю вас, суседзі...
Так лёгка вам было б мяне знайсці,
Я — сын малодшы Рубяжскога Федзі.
Тут вам знаёма ўсё — любы куток,
Так, як і мне ўсё — роднае да болю.
Мне плён дае мінулага глыток,
Ён неабходны, нібы ветрык полю.
Шкада, што нам сустрэцца не дало,
Шкада, што я спазніўся нарадзіцца.
Але пра ўсё, што сэрцы вам пякло,
Што болем вашым, радасцю было,
Мне расказала родная зямліца.
Натхнёнасць ваша — спадчына мая,
Ці не таму я стаў паэтам сталым?..
З Карпілаўкі іду ў Акопы я
I гутару з Лявіцкім і Купалам...