Адзелянелі, адгулі
Лясы і дождж павіс сцяной.
Зляцеў лісточак да зямлі
Прыгожы — чырвань з жаўцізной,
Быў, нібы красачка вясной.
З асіны той лісточак быў,
Вісеў даўжэй братоў сваіх.
Пад сумны восеньскі матыў
Ён спланаваў да ног маіх.
Падняў я летуна свайго,
Ім любаваўся на хаду.
І вырашыў, што я яго
Прыйду і ў кніжку пакладу.
Ён на зямлі — часовы госць,
Праз месяц згніў бы на траве.
Я ж захаваю прыгажосць,
Няхай другім жыццём жыве.
Так і зрабіў. І даў нырца
Ў жыццё — мой век быў малады.
І на лісточка-малайца
Зусім забыўся — на гады.
Падзей і часу карагод
Круціў мяне, як той лісток,
І вось ажно праз паўста год
Раскрыў я кніжку — й мой ты Бог!
Я зноў! Я зноў сустрэўся з ім!
Нібыта з маладым сабой.
Ён выклікаў «жыццём» сваім
Усхваляванасці прыбой.
Я выбег з хаты — хмары спрэс,
І, як тады — дажджу сцяна.
Імчаў я у знаёмы лес,
Да той асіны — як яна?
Лес новы «узняўся на крыло»,
У новы час свой гімн пяе...
На жаль асіны не было,
Лісточак перажыў яе.