А мы й не думалі, дарэчы,
Ў шчаслівы той апошні час,
Што расставанні, не сустрэчы,
Мы ладзілі за разам раз.
Наш час агульны згорбіў плечы,
Сціскаўся да знікнення ён.
І да апошняе сустрэчы
Было ўсё менш і год, і дзён.
Ніводзін з нас не быў гатовы
Расстацца назаўжды — ніхто!
Ў застоллі мы вялі размовы
Пра ўсё на свеце й ні пра што.
І шчасцем поўніліся сэрцы,
Благое адлятала прэч.
Мы — кроў адна, адзінаверцы,
Мы верылі ў працяг сустрэч.
Жыццё, яно, як поле брані,
Непрадказальнае, на жаль,
Сустрэчы — гэта й расставанні,
Нярэдка — і апошні баль.