Друг другу мы тайно враждебны,
Завистливы, глухи, чужды...
А. Блок
Мы бачымся не так ужо і густа,
Калегі? Так. Па сутнасці — сям’я.
Ў кожнага адрэзаная луста
Ад пірага агульнага — свая.
Праз час сустрэча — рэдкая удача.
Калега слоўмі холадна пячэ,
Ўсклікне: — Як даўно цябе не бачыў!
А ў поглядзе: — Дык ты жывы яшчэ...
А ў думках цешыцца: «Я лусту мáю
Пабольш тваёй, пабольш усіх — ага!»
І ўпотай ад сваіх калег жадае
З агульнага урваць бы пірага.
Варожасць тайная? Не, гэта ўжо занадта.
Чужыя мы? Не. Божа барані.
А зайздрасць, як быльнёг, расла выдатна
Ва ўсе часы, на жаль, і ў нашы дні.
У творчую, адну мы селі лодку,
А грэбаем, у розныя бакі.
Нятворчы дух у творчым асяродку,
Як той туман, у ім мы — слепакі.