Нібыта кола абруча,
Сціскае цемра мой пакойчык.
Прашу, гары цішэй, свяча,
Бо ты гарэць не можаш двойчы.
Тваё святло — мой сквапны зрок,
Мая адзіная апора.
Патухнеш ты — і чорны змрок
Глыне мяне — настане ўчора...
Пакуль бруяцца слоў віры
І думкам цесна на паперы,
Прашу цябе, свяча, гары,
Ахоўвай мой пакойчык шэры.
Я вусны да крыві скусаў,
Кульнуў не мала горкіх чарак,
Я шмат яшчэ недапісаў —
Адпугваў ноч, свячы агарак.