Адна адной
Сяброўкі кпілі дужа,
Ды на каго!
Ды на мужоў сваіх!
— Не ведаю,
Як жыць далей мне з мужам,
Па часці рэўнасці,
Ў мяне ён проста псіх.
Ад выбрыкаў яго
Цярплю пакуты
Штодня, нібыта
Жыта ад сярпа.
Такое мне каханне —
Горш атруты,
Ён прыраўнуе
Нават да слупа.
— Зайздрошчу я табе! —
Другая кажа, —
Твой лёс,
Як рамантычнае кіно.
А мой, як кажуць,
Ні прадзе, ні вяжа,
Ёсць я ці не,
Яму — усё адно.
Вось у мяне дык,
Не жыццё каранне,
Тут іншы серп,
Не менш балюча жне.
Баюся —
Ці ні выстыла каханне.
У яго сэрцы
Раптам да мяне.
— Ты вось што! —
Раіць першая сяброўка, —
Дарэмна мужа
Не чарні свайго.
Ты ж можаш хітранька
І вельмі лоўка
Праверыць —
Што на сэрцы у яго.
Прыкінься ноччу соннай —
І нібыта
Ты бачыш нейкі
Сексуальны сон.
Уголас
Сон распавядай, адкрыта,
Каб муж твой чуў.
Як зрэагуе ён?
Не зварухнецца ён,
Не зрэагуе,
І як палена,
Ля цябе ляжыць —
Лічы, што недзе
Мае ён другую,
Й каханне загадала
Доўга жыць.
Ну, а калі
Падскоча аж да столі,
І з крыкамі
Палезе на ражон,
Не сып ты
На свае сумненні солі —
Цябе!
Толькі цябе кахае ён.
*
Так і зрабіла
Жонка нераўніўца,
Калі ўляглася
З мужыком сваім —
Нібы пачаў ёй
Палюбоўнік сніцца,
Уголас развяла
Гаворку з ім.
— О любы!
Абдымай мяне бясконца!
Бяры мяне!
Палонь мяне!
Палонь!
Бо муж мой схаладзеў
Па сваёй жонцы,
А ты такі гарачы,
Як агонь!
З табой —
Я адчуваю асалоду,
З табой —
Імгненна ночка прабяжыць.
А муж мой,
Як трухлявая калода,
Храпе пад бокам толькі
І ляжыць...
Яна такое
Яшчэ доўга «сніла»,
І чулася:
«Каханы! Ах і ох!»
Ды ўсё-такі,
Відаць, перасаліла,
Бо муж зрэагаваў,
Як толькі мог...
*
Яна назаўтра,
Радасна, з падскокам,
Да той сяброўкі,
А сяброўка ў гвалт:
— Які ў цябе «ліхтар»
Гарыць пад вокам!
Вой! Пад другім —
Агромністы фінгал.
Пачулася:
— О ісціна святая!
Дык гэта ж —
Майго шчасця сінякі!
Я высветліла —
Муж мяне кахае!
Які раўнівец любы мой!
Які!
Яны цяпер
У «ліхтарах» абедзве,
Ад ласкі
Іх кахаючых мужоў.
Хоць слёзы свае
Стрымліваюць ледзьве,
Ды «ісціна»,
Яна відаць без слоў.
*
Ў жыцці не кожны
Свайму лёсу рады,
А вось сяброўкі
Згодныя з усім.
Ды ад суседзяў
Новыя парады
Падлілі дзёгцю
Ў мёд сямейны ім.
Адна суседка —
Здзіўлена,
Здалёку,
Усклікнула,
Як сёння модна — Ваў!
А што гэта ў цябе?
Сіняк пад вокам!
— Дык гэта ж муж
Мяне прыраўнаваў.
Ён падазронасць
Так на мне зганяе,
Даказвае й каханне
Так на мне —
Зноў здзіўлена
Суседка ўдакладняе:
— Падставы ёсць для рэўнасці
Ці не?
Калі даеш блудлівасці свабоду
І бегаеш
«Налева» ўціхара,
Насі сіняк свой,
Як узнагароду,
Якую заслужыла —
І — ура!
Сяброўка запярэчыла:
— Ды што вы!
Якое там «налева»!
Гэта ж грэх!
Пра мой абман
Не можа быць і мовы!
І тут суседка
Не стрымала смех.
— Ха-ха!
Дурная!
Ні за што пакуты!
Гульнуць ты маеш права
На ўсе сто.
Вазьмі і рожкі
«Намалюй» яму ты —
Дык будзе хоць
Сіняк насіць за што!
Другой сяброўцы,
Гэткая ж суседка,
Шмат гаманіла,
Як птушыны гай.
Што там яна казала?
Бог быў сведка,
Дарадцаў процьма —
Вушы падстаўляй.
*
О гэты дзёгаць
Языкоў бяздумных,
Ён у паветры водарным,
Як чад.
Ён лад сямейны ціхі,
Робіць тлумным
Ці ператворыць лад сям’і
Ў разлад.
Сямейнага жыцця
Характар тонкі,
То тужыць,
То паслабіць дзён гужы.
У бок які
Цяпер крутнуцца жонкі?
Ці знойдуць ісціну
Свайго жыцця мужы?
2018