Туга і час усё бяздонней,
Усё крывавей шлейф зары.
Я выйду ў поле — дзе вы, коні,
Юнацтва мілага сябры?
Я вас выпасваў тут і чысціў,
Па шыі гладзіў, па спіне.
Цяплом адорвалі калісьці
Душэўным — вас я, вы — мяне.
Я быў нязменна вашым другам,
А вы сябрамі мне тады.
І я не карыстаўся пугай,
А толькі словамі заўжды.
О захад сонца, год завея,
І успамінаў вастрыня.
Усё жыццё нашу ў сабе я
Любоў святую да каня.