Я выйшаў з хаты
прывітаць вясну,
І без мяне якая гаспадарыць.
А ветрык падштурхоўвае ў спіну,
Кудлаціць валасы —
са мной штукарыць.
Ах ты, блазнюк зялёны, малады,
Твайму утаймаванню век не будзе.
Мае бы падштурхоўваў ты гады,
Ды лепш не ззадзі, у спіну, а ў грудзі.
Магчыма бег свой
сцішылі б яны,
І азірнуцца меў бы я магчымасць,
Каб тэрмін —
ад вясны і да вясны
Набыў шматдзённасць,
а не шматхвіліннасць.
І ўсё ж цябе вітаю я, вясна!
Чаруй!
Хвалюй!
Адорвай жыццясілай!
Ты ўсё малодзіш, гэта — не мана,
І застаешся марай святакрылай.