Паэма атрымала блаславенне
Мітрапаліта Мінскага і Слуцкага,
Патрыяршага Экзарха
ўсяе Беларусі ФІЛАРЭТА
На высокім пагорку,
на месцы пачэсным
Пасля крэснага ходу
і службы набожнай,
Першы камень
пасвенчаны быў урачыста,
Першы камень закладзены
Храма святога.
Быў узведзены Храм
не за дзень, не за месяц,
Не за год — не на год
будавалі святыню,
А навечна, бо вечная
прага да Бога,
Як Зямля наша вечная,
вечнае сонца.
Для сябе будавалі,
для многіх нашчадкаў
Тых, што будуць ісці
праз стагоддзі да Храма,
Будуць піць, наталяцца
з гаючай крыніцы,
З той крыніцы,
што верай у Бога завецца.
Прад іконай Прачыстае
Боскае Маці,
Прад іконай Тварца,
перад іканастасам,
Пад высокім і велічным
купалам Храма
Пачалі адбывацца
дзівосныя з’явы:
У знямоглага — раптам
з’яўляліся сілы,
Хто марнеў у адчаі —
знаходзіў надзею,
Хто ад злосці кіпеў —
з дабрынёю пазнаўся,
А ў душы вырасталі
нябачныя крылы.
Да людзей завіталі
спагада і згода,
Прачыналіся ў кожным
любоў і павага,
Пуцяводнаю зоркаю
стала сумленне —
І цягнуліся людзі
у Храм, у святыню.
— Не забі!
— І не крадзь!
— І не сведчы ілжыва!
— Ушаноўвай бацькоў!
— Узлюбі чалавека!
Паважай і зямлю,
на якой нарадзіўся,
І мінулага спадчыну!..—
чулася з Храма.