Паціху поўз старэння лёд
Да сэрца, нішчыў мары.
Лёс вострым плугам кожны год
Маршчыны клаў на твары.
Час-сейбіт у душы маёй
Высейваў смутку зерне.
І над прыцішанай зямлёй
Спусціўся сум вячэрні.
Ды тое ўсё — ўсё, што было,
Гады не зруйнавалі.
Падзей тых, дзён, гарыць святло
Не ў менш жывым напале.
І мой світанак, ясны дзень,
Мой вечар «ля парога»,
Не згаснуць, як святы прамень,
Падараваны Богам.