Памяці знішчаных дубоў
Прамень узлескі высвятліў спрасоння,
Між імі жыта — як разлівы вод.
А ў жыце дуб, як «злодзей у законе»,
Паважна зелянее пасярод.
А тут аруць, тут сеюць і зжынаюць,
Камбайны караваняць, трактары.
І ўсе яго пашанна абмінаюць —
Ён з выгляду — да трох не гавары.
Ён пазірае з вышыні на поле,
Ён каранямі да глыбінь прарос.
І мускулы пакручанага голля
Уражваюць — асілак-хмарачос.
Ён постаццю адметнай знакаміты,
Бо моц у ім запасілі вякі.
І толькі вецер на яго сярдзіты,
Бо рве ўвесь час кашулю аб сукі.
Ці ўбачаць сведку даўніны нашчадкі?
Што дуб далей сустрэне на вяку?
Не раз яго хацелі — на лапаткі
І лёс яго вісеў на валаску.
Жыццё і смерць... Працяг такога цыклу
Не выпускае з рук дабро і зло.
І шмат дубоў з зямлі заўчасна знікла,
І вельмі шмат заўчасна палягло.
Імчыцца час нябачны і бясконцы,
І гэты дуб ішоў сюды скрозь час.
Ён мае ўсе правы стаяць пад сонцам,
Як людзі ўсёй зямлі — і кожны з нас.