У маім стане пазайздросціш болю,
Якога лёс
Пакуль што не прыдумаў,
Бо тое, што было
яго ніколі
Не пераўзыйдзе
час пакут і сумаў.
Што меў я за душой,
з душою разам,
Пад гмахам незваротных страт
Счарнела.
А тое, што туды усе мы ляжам —
Кагосьці суцяшала альбо грэла?
Абстрактнасць думак
грэе нас часова,
Салодкі сон —
ды прыйдзе прачынанне.
Бязлітасна рэальнасць і сурова
Мяняе наша светауспрыманне.