Дождж сыпануў знянацку, таму Любе і Валі, дзвюм сяброўкам, нічога не заставалася, як забегчы пад ратавальны дэкаратыўны дах аўтобуснага прыпынку. Горад — не чыстае поле, дзе безгаловіца змочыць чалавека да апошняй ніткі. У горадзе, як у той байцы, што ні крок — то і стол, і дом.
Сяброўкі, схаваўшыся ад дажджу, не звярталі на яго ўвагі і зусім не сумавалі, бо былі захоплены сваёй гаворкай.
— Дык вось, ён мне кажа,— горача працягвала Люба: «У вас, краля, така-а-ая апетытная хада, як у Клаўдзіі Шыфер!» А я азіраюся і...
— Ты ж памятаеш, як да мяне падкаціў на тачцы з музыкай той чувак! — не стрымалася Валя.— Ой, Любуня, што ў нас далей будзе, не ведаю!..
— Дык вось, Валь, ён мне гэтак кажа, а я на шпільках ды пасля цырульні... Карацей, слова за слова...
— Я цяпер без кефіру ці кіслага малака гіну... Асабліва на ноч... Што б ні з’ела — страўнік не працуе... Быццам камення поўны жывот. О-хо-хо...— пачулася за спіной у дзяўчат.
— А я, дурная, з’ела агурок, а якія ў мяне зубы! Адлежала ў бальніцы тыдзень. Чысцілі мяне ды прамывалі...
Маладыя сяброўкі здзіўлена азірнуліся: тут, на гэтым прыпынку, сядзелі дзве старыя жанчыны, якіх яны спачатку не заўважылі. Але і цяпер, заўважыўшы іх, дзяўчаты не кінулі сваё:
— Мы з ім на тачцы з форсам падкацілі на дыскатэку! Я тырчу, мяне распірае ад гонару, а ён дастае «Мальбара»...
Люба згарае ад сваіх пачуццяў:
— Учора ён першы раз мяне пацалаваў! І сёння галава кругам ідзе! А ведаеш, якія словы казаў ён мне?..
— Думаеш, чаму я з кіёчкам? — зноў пачулася з лаўкі.— Каленяў ні сагнуць, ні разагнуць. Доктар сказаў, што адслужылі сваё нейкія храсточкі ў суставах і костка аб костку трэцца...
— А я ж гляджу на цябе, як праз туман. Вочы аслаблі настолькі, што акуляраў падабраць не магу...
Дзяўчаты азірнуліся зноў, але ўжо не здзіўлена, а сярдзіта. Іх погляды крычалі: «Няўжо пра такое цікава гаварыць?!»
Але дождж усё ішоў, і маладыя не пераставалі шчабятаць:
— А скажы, як ласіны страйняць ногі!
— Што ты! Трэба пад колер ласінаў падбіраць і колер ценяў, і губы падфарбоўваць адпаведна. Хлопцы на такую гармонію клююць з разгону!
— Ой, Любка! У мяне касета ёсць, не адарвешся ад відзіка! Ён — у пасцелі, яна стаіць перад трумо прычэсваецца, а потым...
З лаўкі пачулася:
— Я дык, калі ломіць сярэдзіну, прыкладаю свежую мачу, бо аптэчнае націранне толькі смярдзіць і паліць скуру...
Дзяўчаты нервова бліснулі вачыма ў бок лаўкі і, не зважаючы на дождж, пабеглі шукаць іншага прытулку, перакідваючыся на бягу:
— Якія пустыя старыя!
— І не кажы!
Жанчыны дакорліва паківалі галовамі ўслед маладым сяброўкам:
— Якія пустыя размовы ў моладзі!
— І не кажы!