Я не раз у свет выходзіў з хаты,
Ў свет палацаў і крыклівых мод.
Я — ад плуга, ад каня — араты,
Я — каго наскрозь адзначыў пот.
Мне тады здавалася, што недзе,
Новы, лепшы, свой сустрэну лёс.
Кажуць жа, і конь шыбчэй паедзе,
Калі, замест сечкі, даць авёс.
Мне бацькі: — Нідзе, сынок, не баўся,
Не цурайся родных берагоў.
Ў свет выходзіў я і зноў вяртаўся,
Зноў вяртаўся і выходзіў зноў.
Нёс мяне «ад сечкі» лёсу вецер,
І, магчыма б, аж да сёння нёс,
Каб не зразумеў у тлустым свеце —
Трэба сеяць свой і жаць «авёс».