Пазваў далягляд за сабой
Удалеч пад сінню нябес.
Жытнёвага поля прыбой
Спыніў насцярожаны лес.
Не маючы іншых уцех,
Чым тут дажываць у цяні,
Удалеч ён сам бы пабег,
Ды ўтрымліваюць карані.
Расхрыстаны вецер панёс
Аблокаў шматкі — дагані!..
У кожнага толькі свой лёс
І крылы свае, й карані.