Сяброўкі, пасля ўсіх навін
Звялі гаворку неўпрыкметку
На тую, хто ім — «першы блін» —
На ненавісную суседку.
— Яна — фігураю радня
Вось гэтай во, усохлай жэрдцы.
— Яна, як каша-размазня —
Ні табе ў роце, ні ў талерцы.
— Ты глянь на рот крывы яе,
На выгнутасць буслінай шыі.
— Яна ж гавора, як ліе
Не словы ў вушы, а памыі.
— Мо грэх, я ёй услед плюю,
Няма хаўрусу паміж намі.
— Я з ёй вітаюся, стаю,
Але — іголкі пад нагамі.
— Брыда, бадай яе ваўкі,
Пустышка, дзірка абаранкі.
— Але ж за ёю мужыкі,
Нібы каты да валяр’янкі.
— І што яны знайшлі ў ёй?
За ёй, як цень, як на вяроўцы.
— Аж злосць грызе, бо мы з табой
Нібыта лялькі на паштоўцы.
— Вось нам мужчыны — ўвагі нуль,
А перад ёй глытаюць слінкі...
А-а, зразумела мне, адкуль
Сыр-бор.
Зайздросціце, жанчынкі.
Й мае сляды вас абмінуць.
Вас бачу — «у руцэ сініцу».
Хачу на «жураўля» зірнуць —
На тую жэрдку-таямніцу.