Дзеду й бабе не спіцца,
прыселі на лаўцы ля хаты,
Зверху месяц, як човен,
які ў цёмным небе плыве.
Цішыня і спакой —
нібы вушы закладзены ватай,
Толькі думкі-ўспаміны
віруюць у іх ў галаве.
Сярод гэтай чароўнай,
прыцішанай цемраю тайны,
Чуцен голас старой,
нараджаючы словы наўздых:
— Глянь на месяц, стары,
ён нібыта пастух той нядбайны,
Што на пашы нябеснай
распусціў статак зорак сваіх.
Дзед уверх паглядзеў,
і на бабу зірнуў запытальна:
— Ты убачыла зоркі,
а між імі пастух залаты.
Неба — дзіўны сусвет,
неба — гэта вялікая тайна,
Я там бачу другое,
чым зараз убачыла ты.
Неба зорнае — дах,
А пад сонцам, ён дах гэты, новы,
І пад ім мы жывём,
як і продкі прайшлі праз вякі.
Пэўна, неба даўно бы
звалілася нам на галовы,
Каб не ўбітыя Богам
пазалочаных зорак цвікі...
Лёс нялёгкі старых,
мусіць, ён не такі ўжо і горкі,
Калі баба і дзед
успрымаюць душой гэты свет.
Дажываючы век,
Не пад ногі глядзяць, а на зоркі,
І спрабуюць раскрыць
таямніцы далёкай сакрэт.