— Мы з вамі недзе бачыліся...
Дзе?
Калі і як?
Ну, нагадайце штосьці.
Магчыма — у юнацтве?
Ў маладосці?
Гады — яны, як кроплі на вадзе.
Яна зачырванелася: — Ды ты...
І змоўкла з недаказаным дакорам.
Я помніў час далёкі, залаты,
Я — хітраваў,
я ратаваў свой сорам.
І ад яго, ад сораму майго,
Гарэла сэрца,
білася адчайна.
Ці ж мог не помніць я
ўсяго таго...
Чаго ўсяго таго?..
А гэта — тайна.