Якую тайну тайн
чалавецтва не раскрыла?
І не раскрые, ні яно,
на жаль, ні кожны з нас.
Чаму вялікі цуд —
жыццё становіцца нямілым,
І нават невыносным
некаму праз час?
Няўжо жыццё ў тупік
вялі гады-манюкі?
Жыў чалавек сабе,
бяды не прадчуваў.
І раптам на сябе
накладваюцца рукі
Тым, хто сваё жыццё
надоўга планаваў.
Адзін трагічны міг —
яго бы перабораць,
Яго бы перажыць,
прайсці праз сэрца крык.
І можна жыць далей,
і зноў гады адораць
Надзеямі на лепшае —
і абмінуць тупік.
О гэты страшны міг,
трагічны і няшчасны
Забраўшы столькі душ
у царства небыцця.
Што прымушае іх
пайсці з жыцця заўчасна?
У іх не запытаць,
яны сабе суддзя.
Шмат тлумачэнняў ёсць:
псіхалагічны крызіс,
Параненасць душы
ці злосць на ўся і ўсіх...
У самагубства ёсць,
на жаль свой катэхізіс,
І тайны, й тупікі —
не разгадаць нам іх.