Я на сядзібе, замест яблынь,
Бярозак насадзіў.
Мяне на смех: — Якога д’ябла?
Ну ты і адцудзіў!
Ды ты ж Ранэт з Антонам крыўдзіш
Сваім ражоннем — псіх!
Каго ты ў лесе лесам здзівіш?
Ды выкарчуй ты іх!
І смех, і грэх у іх парадзе,
Лжэпрагматызму — воз.
Я й яблынькам дам росту ў садзе,
Але — пасля бяроз.
Бярозка, як ніхто, прывеціць,
Пяшчотай ахіне.
Бярозы бель душу мне светліць
І маладзіць мяне.
Ледзь-ледзь усход пасалавелы
Зяхнуў — і спіць зямля,
А мой садок дзівосна-белы
Усім відаць здаля.