Адвеку чалавецтва ў часе блудзе,
То ўскрыліцца, то страчвае крыло.
Як цяжка разабрацца ў тым, што будзе,
Не зразумеўшы толкам, што было.
Гісторыю не зразумець агулам,
Лістаць старонкі трэба пакрысе.
Ўся будучыня тоіцца ў мінулым,
Там поспехі і там памылкі ўсе.
Памерлых процьма там, ды больш забітых,
Прыгнечаных — зноў не злічыць, на жаль.
Галодных безліч там і жменька сытых,
Бяспраўных там было... Усе амаль.
У тым «было», каб неяк выжыць, людзі
Аплочвалі штодзень жыццём сваім...
Такі падмурак вось пад тым, «што будзе» —
Ці ж будучыня устаіць на ім?
Не абмінуць, на жаль, ёй штучнай ночы,
Глыне напой сваіх памылак зноў,
Зноў чалавецтва тупікова крочыць,
А следам крочаць — голад, сытасць, кроў.