Спыталася ў вярбы рачулка:
— Што так панікла галавой?
Ці ж у цябе
няма прытулку?
З табою я
І бераг мой.
Падол твой
асвяжаюць росы,
Па-над табою —
неба сінь.
Твае расплеценыя косы
Ў маю ўструменьваюцца плынь.
Вярба ўздыхнула:
— Я над кручай
Сумую ў спёку
І ў мароз.
Бо я названая плакучай,
Такі ўжо мне
дастаўся лёс.